مهدی ایمانی، میلاد شرفی زادگان، ریحانه منیری، فرزانه ابراهیمی،
دوره 18، شماره 72 - ( 12-1398 )
چکیده
هدف: اختلال بیاشتهایی روانی یکی از اختلالهای نسبتاً شایع روانی است که در دهههای اخیر شیوع یافته و تعداد زیادی افراد، بهویژه دختران جوان را تحت تأثیر قرار داده است. این پژوهش بهمنظور پیشبینی اختلال بیاشتهایی روانی بهعنوان متغیر ملاک و روابط خانوادگی، خودکنترلی و ناگویی خلقی بهعنوان متغیرهای پیشبین انجام گرفت. روش: این پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی است. نمونهٔ این مطالعه شامل ۱۰۹ نفر از زنان شهر شیراز بود که به روش نمونهگیری در دسترس انتخابشده بودند. بیاشتهایی روانی با استفاده از پرسشنامهٔ گارنر و گرفینکل (۱۹۷۹)، روابط خانوادگی با استفاده از پرسشنامهٔ پیوند خانوادگی پارکر و همکاران (۱۹۷۹)، خودکنترلی با استفاده از مقیاس خودکنترلی گراسمیک (۱۹۹۳) و ناگویی خلقی با بهکارگیری مقیاس ناگویی خلقی تورنتو (۱۹۸۶) اندازهگیری شدند. دادهها با استفاده از آزمون رگرسیون چندگانه به روش گامبهگام مورد تجزیهوتحلیل قرار گرفتند. یافتهها: یافتهها نشان دادند که شتابزدگی بهعنوان یکی از زیر مقیاسهای خودکنترلی (۰۵/۰, p< ۲۴/۰- β =) و حمایت افراطی از زیر مقیاسهای روابط خانوادگی (۰۵/۰, p< ۲۳/۰ β =)، اختلال بیاشتهایی روانی را پیشبینی کردند. این در حالی است که ناگویی خلقی قادر به پیشبینی اختلال بیاشتهایی روانی نبود. نتیجهگیری: پژوهش نشان داد که تلاش برای تنظیم شتابزدگی و کاهش حمایت افراطی در روابط خانوادگی در پیشگیری از ابتلا به بیاشتهایی روانی میتواند مؤثر باشد.