|
به نظر می رسد استفاده از رویکردهای جدید در مراودات بین والدین و فرزندان امری اجتناب ناپذیر باشد. در واقع فرزندان از والدین خود انتظار «به حساب آوری» دارند که در غالب موقعیت های کلامی این انتظار برآورده نمی شود. یعنی فرزندان احساس نمی کنند که در هنگام مکالمات و اخذ تصمیمات درون خانواده، به عنوان «عضوی فعال» حضور دارند. متاسفانه این امر در سالهای بعدتر به شکل رفتارهای افراطی جنگ و گریز در اعمال و کردار فرزند مشاهده می شود. مخالفت ها و اقدامات دور از انتظار و یا حتی ساده لوحانه اما خطرناکی که منشا آن در سالهای پیشین و نوع برخورد والد با فرزند خویش می باشد. شاید بهتر باشد هنگام تجمعات خانوادگی و دورهمی های روزانه، هفتگی و... برای فرزندان خود اهمیت قائل شویم... آنان را به نام «خانوادگی» و لفظ «آقا...» خطاب کنیم. این گونه پایه های استواری را بنا می نهیم که بعدها در شکل گیری شخصیت وی نقش مهمی ایفا خواهند نمود. علاوه بر این همیشه خود را مبرا از اشتباه ندانیم. گاهی فرزندانمان «درست ترین» پیشنهاد را می دهند. حتی اگر پیشنهادشان «غلط و منجر به شکست» می شود بگذارید یک بار «طعم تصمیم فردی» را بچشند. پیروزی یا شکست بستگی به «آلترناتیو» فرزند شما دارد. شاید او نابغه کوچکی است! اگر «حس همراهی و احترام» والدین درون فرزند شکل بگیرد در سالهای بعدتر و در تصمیمات آینده خود حتما از والدین اش بعنوان مشاوران امین و باتجریه استفاده می کند اما اگر چنین نباشد «کبر» را به وضوح در سکنات او می توان مشاهده کرد...
(برداشتی آزاد از نحوه ارتباط والدین با فرزندان بر اساس مشاهدات)
|
