هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر امیدواری و شادکامی افراد مبتلابه سرطان انجام شد. روش: این تحقیق نیمه آزمایشی و از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل و با پیگیری 3ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه افراد دارای تشخیص پزشکی سرطان و مراجعه‌کننده به بیمارستان امید شهر مشهد در سال 1394 بود که از بین آن‌ها 30 نفر به روش نمونهگیری هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل گمارش شدند. افراد گروه آزمایش، آموزش تکنیکهای درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی را به‌صورت گروهی در ۱0جلسه دریافت کردند؛ درحالی‌که گروه کنترل هیچ نوع مداخلهای را دریافت نکردند. جهت جمعآوری اطلاعات از پرسشنامه‌های شادکامی آکسفورد و امید اشنایدر استفاده شد. یافتهها: نتایج تحلیل کوواریانس یک راهه و آزمون t جفت شده برروی نمرات پیش از درمان، درمان و پیگیری نشان داد که پس از تعدیل نمرات پیش آزمون بین دو گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای امیدواری (05/0P<) و شادکامی (01/0P<)، تفاوت معناداری وجود دارد. نتیجه‌گیری: بر اساس یافتههای این مطالعه، پیشنهاد میشود که در مراکز مشاوره و کلینیک های درمانی جهت افزایش امیدواری و شادکامی افراد مبتلا به سرطان از تکنیکهای آموزشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بهره برد.
