هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی تعاملات انسانی مؤثر بر آماده‌سازی روانی خلبانان خطوط هوایی بود. روش: این پژوهش با رویکرد کیفی و به روش تحلیل مضمون انجام شد. جامعه مورد مطالعه در این پژوهش، خلبانان یک شرکت هواپیمایی در شهر تهران در سال 1398 بودند. به منظور جمع‌آوری اطلاعات و داده‌های لازم، پس از گزینش خلبانان براساس ملاک‌های نمونه‌گیری هدفمند، مصاحبه نیمه‌ساختاریافته با هر خلبان اجرا شد و این روند تا رسیدن به اشباع نظری در پاسخ به سوالات مصاحبه ادامه یافت. در این پژوهش مجموعا با 10 خلبان مصاحبه انجام شد سپس داده‌های بدست‌آمده، طبقه‌بندی و کدگذاری شدند. یافته‌ها: تحلیل یافته‌های موجود به شناسائی تعاملات انسانی مؤثر بر آماده‌سازی روانی خلبانان در قالب تعاملات میان گروه پروازی، تعاملات میان گروه‌های مرتبط با بحث پرواز و تعاملات خارج از محیط کاری منجر شد. تعاملات میان گروه پروازی به صورت تعاملات میان خلبانان و سایر گروه پروازی و مباحثی همچون احترام به جایگاه شغلی استخراج شدند. تعاملات میان گروه‌های مرتبط با بحث پرواز، تعاملاتی بین‌بخشی بوده و در قالب مناسبات میان خلبانان با مراقبت پرواز و سایر بخش‌های غیرپروازی شناسائی شدند. نهایتا غالب تعاملات خارج از محیط کاری، مرتبط با مباحث خانوادگی خلبانان بدست آمدند. نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که تعاملات نامطلوب فراوانی در حوزه‌های مختلف شغلی و خانوادگی خلبانان وجود دارند که منجر به ناآمادگی روانی آنها می‌شوند. این امر لزوم بهبود کیفیت آموزش حین‌خدمت خلبانان در رابطه با مواردی همچون تعاملات میان گروه پروازی و تعاملات میان خلبانان و خانواده آنها را نشان می‌دهد.
