اطهر افشار، مسعود شهبازی، ذبیح اله عباسپور،
دوره 19، شماره 76 - ( 12-1399 )
چکیده
هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر شرم و احساس گناه در زنان دارای تجربه سوءاستفاده جنسی در دوران کودکی انجام بود. روش: جامعه آماری پژوهش زنان دارای تجربه سوءاستفاده جنسی دوران کودکی مراجعهکننده به مراکز مشاوره شهر اهواز بود. نمونه پژوهش دربرگیرنده 3 زن دارای تجربه سوءاستفاده جنسی در دوران کودکی بود که طی فراخوانی معرفی و با توجه به نتایج چک لیست اختلال استرس پس از سانحه ویدز (1993) با نقطه برش 50 و با روش نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند. در این پژوهش از طرح آزمایش تک موردی از نوع خط پایه چندگانه ناهمزمان استفاده شد. برای سنجش شرم و احساس گناه، از مقیاس حالت شرمساری و گناه مارشال (1995) استفاده شد. پروتکل درمان متمرکز بر شفقت در سه مرحله خط پایه، 8 جلسه مداخله به صورت هفتگی و پیگیری 2 ماهه اجرا شد. دادهها به روشهای ترسیم دیداری، شاخص تغییر پایا و فرمول درصد بهبودی تجزیه و تحلیل شد. یافتهها: یافتهها نشان داد که آزمودنیها در مرحله درمان در شرم (20/31 درصد%) و احساس گناه (68/28 درصد) بهبود را تجربه کردند و اثر آنها نیز تا دوره پیگیری دو ماهه حفظ شد. شاخص تغییر پایای آنها نیز حاکی از معنیدار بودن این تغییرات بود. نتیجهگیری: بنابراین یافتههای پژوهش بیانگر این است که درمان متمرکز بر شفقت با کاهش فعالیت سیستم تهدید و افزایش فعالیت سیستم تسکین بر کاهش شرم و احساس گناه زنان قربانی سوءاستفاده جنسی دوران کودکی تأثیر دارد.
نرجس عامری، محمود نجفی،
دوره 24، شماره 94 - ( 5-1404 )
چکیده
هدف: هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش ذهنآگاهی مبتنی بر خودشفقتورزی بر خودانتقادگری، شرم و انگ درونی در افراد وابسته به مواد بود.
روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعهآماری پژوهش شامل تمامی بیماران وابسته به مواد تحت درمان با متادون مراجعهکننده به مرکز ترک اعتیاد سروش شهر شاهرود در سال 1403 بود. از این بین 32 نفر به روش نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (16 نفر) و کنترل (16 نفر) قرار گرفتند. شرکتکنندگان هر دو گروه مقیاس سطوح خودانتقادی گیلبرت و همکاران (2004)، مقیاس شرم بیرونی گاس و همکاران (1994) و مقیاس انگ مصرف مواد لوما و همکاران (2010) را در پیشآزمون و پسآزمون تکمیل کردند. آموزش ذهنآگاهی مبتنی بر خودشفقتورزی در 8 جلسه 90 دقیقهای با فراوانی یک جلسه در هفته بر روی گروه آزمایش اجرا شد. دادهها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند.
یافتهها: نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که بین دو گروه تفاوت معنیداری وجود دارد و آموزش ذهنآگاهی مبتنی بر خودشفقتورزی میتواند باعث کاهش مولفههای خودانتقادی شامل خودناکافی (22/21=F، 001/0P=)، خودمنفور (24/23=F، 001/0P=) و خوداعتمادی (21/31=F، 001/0P=)؛ مولفههای احساس شرم شامل احساس حقارت (31/30=F، 001/0P=)، احساس پوچی (51/14=F، 001/0P=) و شرمساری از انجام اشتباه (70/8=F، 007/0P=) و متغیر انگ درونی (11/9=F، 006/0P=) در افراد وابسته به مواد گردد.
نتیجهگیری: با توجه به نتایج به دست آمده، متخصصین حوزهی اعتیاد میتوانند با استفاده از آموزش ذهنآگاهی مبتنی بر خودشفقتورزی بر بهبود خودانتقادگری، شرم و بهبود انگ درونی تأکید کنند.
