هدف: در برخی روابط زناشویی، علیرغم حفظ ثبات ساختاری نهاد خانواده، سطح رضایت عاطفی و روانی زوجها در حداقل ممکن قرار دارد. این پژوهش به بررسی عوامل مؤثر بر ماندگاری زنان در ازدواجهای پایدار اما نارضایتمند میپردازد. روش: پژوهش حاضر به روش کیفی از نوع رویکرد قراردادی انجام شد و دادهها از طریق مصاحبههای عمیق و نیمهساختاریافته با ۱۳ زن که حداقل ۲۰ سال در ازدواج خود باقی ماندهاند، اما از زندگی مشترکشان ناراضی بودند، جمعآوری گردید. یافتهها: نتایج تحلیل محتوای دادهها نشان داد که عوامل اقتصادی، فرزندان، خانواده، باورهای فرهنگی و اجتماعی، ویژگیهای شخصیتی فردی و عوامل مربوط به همسر، مهمترین دلایل تداوم این ازدواجها هستند. وابستگی مالی، نگرانی درباره آینده فرزندان، فشارهای اجتماعی، نداشتن مهارتهای لازم برای استقلال، و تغییرات مثبت در رفتار همسر از جمله عواملی بودند که موجب ماندگاری زنان در این شرایط شدند. نتیجه گیری: به نظر میرسد ماندگاری زنان در ازدواجهای پایدار اما نارضایتمند تحت تأثیر مجموعهای از عوامل درونی و بیرونی همچون وابستگی اقتصادی، نقش فرزندان در تصمیمگیری، فشارهای خانوادگی و اجتماعی، باورهای فرهنگی، ویژگیهای شخصیتی فردی و تغییرات در رفتار همسر، به عنوان عوامل کلیدی قراردارد که هیچ یک از این عوامل به تنهایی تعیینکننده ماندن یا رفتن نیستند، بلکه ترکیب آنها است که میتواند بر تصمیم زن در ماندن در ازدواج تأثیر بگذارد. با توجه به این یافتهها، درک عمیقتر از این ابعاد میتواند به برنامههای مشاورهای و مداخلات اجتماعی کمک کند تا نیازها و چالشهای زنان در چنین موقعیتهایی بهتر شناسایی شود.
