فصلنامه علمی پژوهش های مشاوره

هدف: تعهد زناشویی، قوی‌ترین و پایدارترین عامل پیش‌بینی‌کننده کیفیت و ثبات رابطه زناشویی است. در تعهد زناشویی عوامل مختلفی دخیل هستند که از آن بین می‌توان به نقش مهم دینداری و مسئولیت‌پذیری اشاره کرد؛ این پژوهش بر آن است که رابطه بین دینداری و مسئولیت‌پذیری با تعهد زناشویی را بررسی کند. روش: پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی است. جامعه آماری پژوهش  تمامی دانشجویان متأهل مقطع تحصیلات تکمیلی دانشگاه سمنان در سال تحصیلی 1394 بودند، نمونه‌ای به تعداد 299 نفر(159 مرد و 140 زن) با روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای انتخاب گردیدند. برای گردآوری داده‌ها از پرسشنامه‌های تعهد زناشویی آدامز و جونز (1997) و دینداری گلاک و استارک (1965) و مسئولیت‌پذیری هریسون گاف (1987) استفاده گردید. یافته‌ها: ضمن ارتباط مثبت و معنی‌دار همه ابعاد دینداری با تعهد زناشویی؛ نتایج تحلیل رگرسیون گام‌به‌گام نشان داد که دو متغیر مسئولیت‌پذیری و دینداری، باهم، 50 درصد از تغییرات تعهد زناشویی را پیش‌بینی می‌کنند، همچنین از میان ابعاد پژوهش بعد  عاطفی و  مناسکی به همراه مسئولیت‌پذیری باهم 23 درصد از تغییرات متغیر ملاک را پیش‌بینی می‌کنند.  نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش نشان داد که می‌توان با ترویج و اشاعه باورهای دینی و همچنین افزایش حس مسئولیت‌پذیری ، پایبندی و تعهد زناشویی را در بین زوجین افزایش داد.