دوره 18، شماره 72 - ( 12-1398 )
جلد 18 شماره 72 صفحات 200-184 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Askari R, Heydarnia A, Abbassi H. The Effect of Relationship Enhancement Training on Increasing Women’s Marital Adjustment. QJCR 2020; 18 (72) :184-200
URL: http://irancounseling.ir/journal/article-1-230-fa.html
URL: http://irancounseling.ir/journal/article-1-230-fa.html
عسکری راضیه، حیدرنیا احمد، عباسی هادی. تأثیر آموزش برنامه بهبود رابطه بر افزایش سازگاری زناشویی زنان کم‌درآمد. پژوهش های مشاوره. 1398; 18 (72) :184-200
دانشگاه بجنورد
چکیده: (8901 مشاهده)
هدف: یکی از مهم‌ترین عواملی که بر بقاء، دوام و رشد خانواده اثر می‌گذارد، سازگاری زناشویی است. سازگاری زناشویی عبارت از وضعیتی است که در آن زن و شوهر در بیشتر مواقع احساس ناشی از خوشبختی و رضایت از همدیگر را دارند و فرآیندی است که در طول زندگی زن و شوهر به‌وجود می‌آید. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش برنامه بهبود رابطه بر افزایش سازگاری زناشویی زنان تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی(ره) انجام شد.
روش: برای این منظور از روش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. تعداد ۴۰ نفر از زنانی که داوطلب شرکت در جلسات بودند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. سپس گروه آزمایش به مدت ۶ جلسه ۹۰ دقیقه‌ای تحت آموزش گروهی برنامه بهبود رابطه زناشویی قرار گرفت و گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. شرکت‌کنندگان دو گروه قبل و بعد از آموزش فرم ۳۲ سؤالی پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپانیر (۱۹۷۶) را تکمیل کردند.
یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که جلسات آموزش گروهی برنامه بهبود رابطه به طور معنی‌داری باعث افزایش سازگاری زناشویی و ابعاد مؤلفه رضایت، همبستگی، توافق و ابراز محبت شده است (۰۵/۰>p).
نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش می‌توان برای افزایش سازگاری و ارتقای رضایت زناشویی خانواده‌ها از برنامه‌های آموزشی مهارت _ محور استفاده کرد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
دریافت: 1394/12/15 | پذیرش: 1398/7/29 | انتشار: 1399/1/3
دریافت: 1394/12/15 | پذیرش: 1398/7/29 | انتشار: 1399/1/3
فهرست منابع
1. برنشتاین، ف. و برنشتاین، م. (2008). زناشویی‌درمانی. ترجمه حمید رضا سهرابی (1382). تهران: انتشارات مؤسسه خدمات فرهنگی رسا.
2. بلداجی، ا. ت.؛ فروزان، آ. و رفیعی، ح. (1390). کیفیت زندگی زنان سرپرست خانوار تحت پوشش سازمان بهزیستی کشور و زنان شاغل خدماتی. فصلنامه رفاه اجتماعی، دوره ۱۱، شماره ۴۰، صص 9-28.
3. بولتون، ر. (2009). روان‌شناسی روابط انسانی (مهارت‌های مردمی): چگونه ابراز وجود کنید. ترجمه حمیدرضا سهرابی (1393). تهران: انتشارات رشد.
4. جعفریزدی، ح. و گلزاری، ل. (1384). بررسی تأثیر آموزش مهارت‌های زندگی بر سازگاری زناشویی زوج‌ها. دومین کنگره سراسری آسیب‌شناسی خانواده در ایران، دانشگاه شهید بهشتی. صص45-55.
5. جمالی، چ. (1391). بررسی تأثیر آموزش غنی‌سازی ارتباط بر سازگاری زناشویی و سلامت روان دانشجویان متأهل دانشگاه پیام نور ارومیه. پایان‌نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه پیام نور واحد ارومیه.
6. حیدرنیا، الف.؛ نظری، ع. و سلیمانیان، ع. (1393). اثربخشی برنامه پیشگیری و بهبود رابطه بر افزایش صمیمیت زناشویی زوج‌ها. فصلنامه مطالعات روان‌شناسی بالینی، شماره پانزدهم، سال چهارم، صص61-78.
7. رﺳﺘﻤﯽ، م.، اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻤﯽ، ع. و ﻧﺮیﻤﺎﻧﯽ، م. (1392). اﺛﺮﺑﺨﺸﯽ درﻣﺎن ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺑﻬﺒﻮد ﮐﯿﻔﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮ ﺑﻬﺰیﺴﺘﯽ رواﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ زوﺟﯿﻦ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر. ﻣﺠﻠﻪ ﻣﺸﺎوره و روان‌درﻣﺎﻧﯽ ﺧﺎﻧﻮاده، 3 (1)، صص 123-105.
8. شاه‌محمدی قهساره، ا. (1387). اثربخشی آموزش مهارت‌های ارتباطی بر افزایش سازگاری زناشویی همسران معتادان و پیشگیری از معتادان مرد شهر اصفهان. پایان‌نامه کارشناسی ارشد، دانشکده علوم تربیتی و روان‌شناسی دانشگاه الزهرا.
9. علی‌اکبری دهکردی، م. (1389). رابطه جنسی زنان با سازگاری زناشویی. مجله علوم رفتاری. 4 (3)، صص 199-206.
10. فروقان‌فر، م. (1385). رابطه شیوه‌های حل مسأله با سازگاری زناشویی دانشجویان متأهل. پایان‌نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه شهید بهشتی.
11. کیمیائی، س. ع. (1390). شیوه‌های توانمندسازی زنان سرپرست خانوار. فصلنامه رفاه اجتماعی، دوره ۱۱، شماره ۴۰، صص 63-92.
12. گوردون، ت. (1380). فرهنگ تفاهم در ارتباط والدین و فرزندان. ترجمه پریچهر فرجادی. تهران: آئین تفاهم.
13. محبی‌کیا، ر. (1387). تأثیر آموزش مهارت‌های ارتباطی با رویکرد شناختی رفتاری بر سازگاری زناشویی زنان. پایان‌نامه کارشناسی ارشد. دانشکده علوم تربیتی و روان‌شناسی دانشگاه شهید بهشتی.
14. ملازاده، ج.؛ منصور، م.؛ اژه‌ای، ج. و کیامنش، ع. (1381). سبکهای رویاروگری و سازگاری زناشویی در فرزندان شاهد. مجله روان‌شناسی، سال ششم، شماره 3، صص 225-275.
15. نظری، ع. و نوابی‌نژاد، ش. (1383). بررسی تأثیر برنامه بهبود رابطه بر رضایت زناشویی زوجین هردو شاغل. مجله تازه‌ها و پژوهش‌های مشاوره. جلد 4، شماره 13.صص 35-59.
16. نظری، ع. (1386). بررسی تأثیر برنامه بهبود رابطه بر میزان پرخاشگری و رضایت جنسی زنان شاغل. مجله علمی پژوهشی تحقیقات زنان، سال دوم، شماره اول. صص 9-32.
17. یارمحمدیان، ا.؛ بنکدار هاشمی، ن. و عسگری، ک. (1390) تأثیر آموزش هوش هیجانی و مهارت‌های زندگی بر سازگاری زناشویی زوج‌های جوان. مجله دانش و پژوهش در روان‌شناسی کاربردی، 12 (2)، صص 3-12.
18. Blanchard, V.L., Hawkins, A. J., Baldwin, S. A., & Fawcett, E. B. (2009). Investigating the effects of marriage and relationship education on couples' communication skills: A meta-analytic study. Journal of Family Psychology, 23 (2), 203-214. [DOI:10.1037/a0015211]
19. Duquette, D. R. (2003). A program design of a relationship enhancement seminar for same-sex couples who are HIV sero-discordant. [dissertation]. Carlos: Albizu University.
20. Fleishman, J. A. (1999). Personality characteristic and coping patterns. Journal of health and social behavior, 25, 229-244. [DOI:10.2307/2136671]
21. Ginsberg, B.G. (2006). Relationship Enhancement couple therapy and couple group therapy, 30 (2), 5-24.
22. Gottman, J. M. (1998). Psychology and the study of marital processes. Annual review of psychology, 49 (1), 169-197. [DOI:10.1146/annurev.psych.49.1.169]
23. Guerney Jr, B. G., & Scuka, R. F. (2004). Relationship enhancement program: auxiliary manual (3rd ed.) Bethesda, MD: IDEALS.
24. Guerney, Jr, B. G., (1999). Relationship enhancement family therapy: the experiential format (p-family). Bethesda, MD: IDEALS.
25. Halford, W. Kim & Bodenmann, Guy. (2013). Effects of relationship education on maintenance of couple relationship satisfaction. Clinical Psychology Review, 33 (4), 512-525. [DOI:10.1016/j.cpr.2013.02.001]
26. Hansson, K. M., & Landbland, A. (2008). Couple therapy: Effectiveness of treatment and long term follow up. Journal of family therapy, 28,136-152. https://www.sabteahval.ir/default-65.aspx. [DOI:10.1111/j.1467-6427.2006.00343.x]
27. Kalkan, M., & Ersanli, E. (2008). The effect of the marriage Enrichment program based on cognitive behavioral approach on the marital adjustment. Journal of psychology, 155 (7), 651-692.
28. Murat. Y. B., & Karaban, T. F. (2007). Effect of a couple communication program on marital adjustment. Dio: 10/3112/jafn.2007.01.060053.
29. Nichols, M., & Schwartz, L. (1998). Family therapy: concepts and methods Boston: Allyn and Bacon.
30. Razavi, D. & Delvaux, N, (2007). Can life skills be thought? British journal of hospital medicine, 43,215-217.
31. Sholenberger, matthew A. (2001). Increasing marital adjustment in graduate students and their spouse through relationship enhancement. Dissertation. State university, 36-68.
32. Spanier, G. B. (1976). Measuring dyadic adjustment: New scales for assessing the quality of marriage and similar dyads. Journal of Marriage and the Family, 38, 15-28. [DOI:10.2307/350547]
33. Stanley, S. M., Blumberg, S. L., & Markman, H. J. (1999). Helping couples fight for their marriages: The PREP approach. In R. Berger & M. T. Hannah (Eds.), Preventive approaches in couples therapy (pp. 279-303). Philadelphia, PA, US: Brunner/Mazel.
34. Yalcin, B. M. and Karahan, T. F. (2007).Effect of a couple communication program on marital adjustment. Journal of the American Board of Family Medicine, 36-44. [DOI:10.3122/jabfm.2007.01.060053]
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
