1.  سلطانی، علی اصغر. (1384). تحلیل گفتمان به مثابه نظریه و روش. فصلنامه علوم سیاسی، 7 (28).
2.  فیسک، جان. (2000). فرهنگ تلویزیون. ترجمۀ مژگان برومند، فصلنامۀ ارغنون، انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، شماره 14: 125-143.
3.  فیسک، جان. (2007). ترجمۀ درآمدی بر مطالعات ارتباطی. ترجمه مهدی غبرایی. تهران، دفتر مطالعات و توسعه رسانه ها.
4.  گلدنبرگ،ایرنه؛گلدنبرگ، هربرت. (1996). خانواده درمانی. ترجمه سیامک نقش بندی (1395). تهران. نشر روان.
5.  گیویان،عبدالله؛ سروری،محمد. (1388). بازنمایی ایران در سینمای هالیوود. تهران:انتشارات تحقیقات فرهنگی.
6.  مهدی زاده،سید محمد. (1387).رسانه و بازنمایی. تهران:دفتر مطالعات و توسعه رسانه.
7.  مینوچین، سالوادور. (1974) . خانواده و خانواده درمانی. ترجمه باقر ثنایی (1373). تهران. انتشارات امیرکبیر.
8.  هاشمی زاده، رضا؛ دلاور، علی؛ مضفری، افسانه. (1396). هویت ایرانی و سینما؛ بازنمایی هویت ایرانی در فیلم «مادر». مطالعات ملی، 18 (1): 85-102.
9.  Fiske, J & Hartley, (2003) Reading Television. London. Routledge Pub. [
DOI:10.4324/9780203356623] 
10.  Hall, Stuart (1997); Representation: Cultural Representation and Signifying practice, London, Thousand Oaks .and NewDehli, Sage / Open University Press.
11.  Jackson,D.D. (1965). The Study of the family. Family process., 4 (1). 1-20. [
DOI:10.1111/j.1545-5300.1965.00001.x] 
12.  Laclau, E. & Mouffe, C. (1985). Hegemony and socialist strategy: Towards a Radical Democratic Politics. London, Verso.
13.  Stevenson, V. (1995). Understanding Media Culture. London. Sage.